9. Η Εκκλησία ως διαρκής πρόταση Μεταμόρφωσης του ανθρώπου και του κόσμου. Η συμβολή του Αγίου Θεολήπτου.
Η εορτή της Μεταμορφώσεως αποτελεί εκ μέρους της Εκκλησίας και πρόταση προς την σημερινή ανθρωπότητα. Η Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνει ακριβώς ποιά είναι η Εκκλησία, αλλά και ποιός είναι ο σκοπός της. Στην Εκκλησία ανήκουν οι Προφήτες, οι Απόστολοι και γενικώς όλοι εκείνοι που δέχονται δια της αγιότητας την επουράνια αποκάλυψη. Ανήκουμε όμως και όλοι εμείς, οι οποίοι αναμφίβολα έχουμε ακόμη δρόμο πολύ να διανύσουμε, αγωνιζόμαστε όμως να διατηρήσουμε την ίδια προοπτική. Ο αγώνας της καθάρσεως αφορά τους πάντες και ο Κύριος στηρίζει τον καθένα αναλόγως της διαθέσεως και των δυνάμεών του.
Οι Πατέρες, μιλώντας για την Μεταμόρφωση του Χριστού και την μέθεξη τής θείας δόξης, κάνουν λόγο για προσωπική ανάβαση στο όρος της θεοπτίας, όπως με χαρακτηριστικό τρόπο αναφέρει ο Άγιος Θεόληπτος, Μητροπολίτης Φιλαδελφείας και πνευματικός πατήρ του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Ο ιερός Πατήρ διδάσκει πως ο δρόμος αυτός περνά μέσα από την τραχύτητα της άσκησης και του πόνου της αποκοπής από τις μάταιες ηδονές. Όποιος βρεθεί στο νοητό αυτό ύψος του Θαβώρ, είναι πλέον σε θέση να ατενίζει την θεία δόξα, ενεργώντας την απερίσπαστη από πάθη, φαντασίες και κοσμικά νοήματα καθαρά προσευχή. Αυτή γεμίζει με φως την ύπαρξή του, απαλλάσσοντας τον νου από την επιθυμία των πραγμάτων που έχουν μόνον σχήμα αλλ΄ όχι ύπαρξη. Καθίσταται έτσι ο άνθρωπος, ως σώμα, ψυχή και διάνοια, ακόλουθος του Ευαγγελιστή της αγάπης Ιωάννη, που με ζήλο αφοσιώθηκε στον Διδάσκαλό του και τον ακολούθησε, όχι μόνον στο Θαβώρ, αλλά και στην Ουράνια Βασιλεία. Και με υπέροχο τρόπο συνεχίζει:
«Γιατί ο Χριστός με την θεία Του Μεταμόρφωση, προμήνυσε ταυτόχρονα και την άρρητη δόξα, με την οποία θα έρθει να κρίνει τον σύμπαντα κόσμο. Έκανε ακόμα ολοφάνερη την λαμπρότητα της οποίας θα γίνουν μέτοχοι εκείνοι που θα ευαρεστήσουν στον Θεό. Τέλος δίδαξε κάθε πιστό να προετοιμάζει πάντα τον εαυτό του, ώστε να είναι κάθε στιγμή δοχείο κατάλληλο και χωρητικό της θείας ζωής και της μέλλουσας μακαριότητας, όντας σαν το κερί πάντα σε θέση να δεχθεί το θείο φως» [1].
Το Θαβώρειο φως αποτελεί, κατά τον ιερό Πατέρα, δωρεά. Όμως, όπως με άκρως πρωτότυπο τρόπο συμπληρώνει, αναζητά κερί έτοιμο, προκειμένου να μεταλαμπαδευθεί από τον ουρανό στη γη και να μεταδώσει το φως στον κόσμο. Ο κάθε άνθρωπος καλείται να συμπήξει κερί αρετών, ώστε να υποδεχθεί, τόσο σε αυτήν, όσο –κυρίως- στη μέλλουσα ζωή, το Φως της Θεότητος.
Αυτόν τον τύπο του ανθρώπου επιθυμεί να διαμορφώσει η Εκκλησία, ώστε, ως Σώμα Χριστού, «εν ενί στόματι» να δέεται:
“λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το φως σου το αΐδιον”.
Όπως αντίστοιχα, σε μια σχετική ευχή, αισθανόμαστε την ανάγκη να παρακαλέσουμε τον Χριστό:
“Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψόμεθα φως το απρόσιτον”.
10. Η αποστολή της Εκκλησίας και όλων ημών.
Ιδού λοιπόν ποιος είναι ο βαθύτερος και ουσιαστικότερος σκοπός της Εκκλησίας: Η ανάδειξη φωτοειδών ανθρωπίνων υπάρξεων, υπάρξεων που έχουν υπερβεί τον εγωκεντρισμό και τον φθόνο, υπάρξεων που βιώνουν κατά το μέτρο των δυνάμεών τους το μυστήριο της ενανθρώπισης του Θεού και μετέχουν στην άρρητη θεία αγάπη και φιλανθρωπία. Αυτές οι υπάρξεις, όλοι εμείς εν δυνάμει, αποτελούμε την ελπίδα δημιουργίας μιας ανθρώπινης κοινωνίας, διαποτισμένης από ειρήνη, αγάπη και δικαιοσύνη. Τα δεινά του εγωκεντρισμού, που τόσο επώδυνα βιώνουμε καθημερινά και πρόσφατα έδωσαν τροφή σε πυρ, όχι Άκτιστο, αλλά καταστροφικό και φρικώδες, μπορούν να αποτελέσουν για όλους μας αφορμή εγρήγορσης και αναζήτησης οδών που οδηγούν στο όρος Θαβώρ. Το φώς της Θεότητος του Χριστού μας παραμένει αναλλοίωτο και ζωογόνο και περιμένει όλους εμάς να καταστούμε άξιοι να το ατενίσουμε, αλλά και να το διακηρύξουμε στον κόσμο. Όπως περιγράφει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, «η ψυχή κατά την όραση του Φωτός και μετά απ’ αυτήν είναι γεμάτη από βαθειά ειρήνη και από την γλυκύτητα της αγάπης του Θεού. Εξαφανίζεται απ’ αυτήν κάθε επιθυμία δόξας, πλούτου, οποιασδήποτε γήϊνης ευτυχίας, ακόμη κι αυτής της ίδιας της ζωής. Όλα αυτά θεωρούνται ‘σκύβαλα’ και η επιθυμία της την σύρει προς το ζωντανό άπειρο, το Χριστό, στον οποίο δεν υπάρχει ούτε αρχή ούτε τέλος ούτε σκοτάδι ούτε θάνατος».
Πολλές επιλογές δεν απέμειναν πλέον. Η ανθρωπότητα, ή θα βρει ξανά τον πνευματικό της προσανατολισμό, ή θα υφίσταται με όλο και μεγαλύτερη ένταση τα δεινά της αποστασίας της.
Στο δίλημμα αυτό, η Εκκλησία θα παραμένει πάντα οδοδείκτης σωτηρίας και ο καθένας από μας, μέσω της προσωπικής του μεταμόρφωσης, μπορεί να καταστεί ζωντανή μαρτυρία και βάσιμη ελπίδα υπέρβασης της αμαρτίας και του θανάτου για τον μικρόκοσμό του και για ολόκληρη την οικουμένη. _
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου