Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Πώς μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Χριστός νίκησε το θάνατο;

      

 
Ίσως ρωτήσουν μερικοί: Πώς μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Χριστός νίκησε το θάνατο, αφοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν;
Εκείνοι που έρχονται στον κόσμο από την κοιλιά της μητέρας τους, θ” αναχωρήσουν απ” αυτόν με το θάνατο, θα μπουν στον τάφο. Ό κανόνας αυτός είναι. Για μας όμως που πεθαίνουμε έν Χριστώ ο θάνατος δεν είναι σκοτεινή άβυσσος, αλλά γέννηση σε μια καινούργια ζωή, είναι επιστροφή στην πατρίδα μας. Ο τάφος για μας δεν είναι πια σκοτάδι αιώνιο αλλά πύλη, όπου μας αναμένουν οι πανένδοξοι άγγελοι του Θεού. Για όλους εκείνους που η ψυχή τους είναι γεμάτη από αγάπη για τον ωραίο και στοργικό Κύριο, ο τάφος δεν είναι παρά το τελευταίο εμπόδιο προς την παρουσία Του. Και το εμπόδιο αυτό είναι τόσο αδύναμο, όσο ο ιστός μιας αράχνης. Γι” αυτό κι ο απόστολος Παύλος αναφωνεί: «Εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιπ. α” 21).
Πώς μπορούμε να πούμε πως ο Χριστός δεν νίκησε το θάνατο, όταν ο θάνατος δεν αντέχει την παρουσία Του; Ο τάφος δεν είναι πια βαθιά άβυσσος, γιατί γέμισε με την παρουσία Του. Δεν είναι πια σκοτεινός ο τάφος, γιατί ο Χριστός τον φώτισε. Δεν φοβίζει πια ο τάφος, δεν τρομάζει, γιατί δε σηματοδοτεί το τέρμα, μα την αρχή. Δεν συνιστά την αιώνια πατρίδα μας, αλλά μόνο την πύλη προς την πατρίδα αυτή. Η διαφορά ανάμεσα στο θάνατο πριν από την Ανάσταση του Χριστού και μετά απ” αυτήν, είναι όπως η διαφορά ανάμεσα σε μια καταστροφική πυρκαγιά και στη φλόγα του καντηλιού. Η νίκη του Χρίστου είναι θεμελιώδης. Με την Ανάστασή Του, «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Α’Κορ. ιε” 54).
Υπάρχουν κι άλλοι που θα ρωτήσουν: Πώς μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο αναστημένος Χριστός νίκησε την αμαρτία, αφού οι άνθρωποι εξακολουθούν ν” αμαρτάνουν;
Ο Κύριος νίκησε πραγματικά την αμαρτία. Τη νίκησε με την άσπορο σύλληψη και γέννησή Του. Στη συνέχεια με την αγνή και αναμάρτητη ζωή Του στη γη. Μετά με το πάθος Του στο σταυρό, μ” όλο που ήταν δίκαιος. Και στο τέλος τη νίκη Του τη σφράγισε με την ένδοξη Ανάστασή Του.
Ο Κύριος έγινε το φάρμακο, το πιο κατάλληλο κι αλάθευτο φάρμακο ενάντια στην αμαρτία. Εκείνος που δηλητηριάστηκε από την αμαρτία, μόνο από το Χριστό μπορεί να θεραπευτεί. Εκείνος που δεν θέλει ν” αμαρτάνει, μόνο με τη βοήθεια του Χριστού μπορεί να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Όταν οι άνθρωποι βρήκαν το φάρμακο για την ευλογιά είπαν: Τη νικήσαμε την αρρώστια αυτή. Το ίδιο είπαν όταν βρήκαν το φάρμακο για την αμυγδαλίτιδα, για τον πονόδοντο, για την ουρική αρθρίτιδα και γι” άλλες παρόμοιες αρρώστιες. Τις νικήσαμε, θριαμβολογούσαν. Αυτό σημαίνει πως η εύρεση φαρμάκου για κάποια αρρώστια, είναι νίκη κατά της αρρώστιας.
Ο Χριστός είναι μακράν ο μέγιστος ιατρός στην ανθρώπινη ιστορία, γιατί μας έδωσε το φάρμακο για τη μεγαλύτερη αμαρτία. Κι η αμαρτία είναι εκείνη από την οποία γεννιούνται όλα τ” άλλα πάθη του ανθρώπου, τόσο τα σωματικά όσο και τα ψυχικά. Το φάρμακο είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο αναστημένος και ζωντανός Κύριος. Είναι το μοναδικό κι αποτελεσματικό φάρμακο εναντίον της αμαρτίας. Αν ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι αμαρτάνουν κι η αμαρτία τους οδηγεί στην καταστροφή, αυτό δε σημαίνει πως ο Χριστός δε νίκησε την αμαρτία, αλλ’ ότι οι άνθρωποι δεν πήραν το μοναδικό φάρμακο κατά της αρρώστιας αυτής. Σημαίνει πως αυτοί δεν γνωρίζουν αρκετά το Χριστό ως φάρμακο ή κι αν ακόμα τον γνωρίζουν, δεν τον χρησιμοποιούν για τον άλφα ή τον βήτα λόγο.
Η ιστορία μαρτυρεί με χιλιάδες και μυριάδες φωνές, πως εκείνοι που χρησιμοποιούν το φάρμακο αυτό για την ψυχή τους θεραπεύονται, γίνονται υγιείς. Γνωρίζοντας την αδυναμία της ύπαρξής μας ο Κύριος πρότεινε το φάρμακο αυτό στους πιστούς. Πρόσφερε τον εαυτό Του σ” αυτούς, για να τον λάβουν με την υλική μορφή του άρτου και του οίνου. Και το “κανε αυτό Εκείνος που αγαπά κάθε άνθρωπο με την αμέτρητη αγάπη Του, μόνο καί μόνο γιά νά διευκολύνει τήν προ­σέγγιση του στό ζωοποιό φάρμακο κατά της αμαρτίας καί κάθε φθοράς πού προέρχεται άπ” αυτήν. «Ό τρώ­γων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αίμα εν έμοίμέ­νει κάγώ έν αυτω» (Ίωάν. στ’56).
ΈκεΤνοι πού τρέφουν τήν αμαρτία μέ τήν αμαρτία, χάνουν σταδιακά τή ζωή τους. Τήν φθείρει ή αμαρτία. Εκείνοι όμως πού τρέφονται άπό τό σώμα τοΰ ζώντος Κυρίου, δρέπουν ζωή. Κι ή ζωή μέσα τους αυξάνει συ­νέχεια, ενώ δ θάνατος απομακρύνεται. Κι Οσο αυξάνει ή ζωή, τόσο μαραίνεται ή αμαρτία. Τήν ανούσια καί σκοτεινή γλυκύτητα της αμαρτίας σ” αυτούς άντικαθι­στα ή χαροποιός καί ζωοποιός γλυκύτητα τοΰ Νικητή Χρίστου.
Ευλογημένοι εΐναι έκεΐνοι πού δοκίμασαν καί γεύ­τηκαν τό μυστήριο αυτό στη ζωή τους. Αυτοί θά κληθούν υιοί φωτός καί τέκνα της χάριτος. «Οταν αναχωρήσουν άπό τή ζωή αυτή θά εΐναι σά νά φεύγουν άπό νοσοκο­μείο, γιατί δέ θά είναι πιά άρρωστοι.


 
Σχολιάστε Posted by στο Απριλίου 25, 2011 in ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου